جاده نیمه دونفره، همراه با بارش باران

گفته بودم هر چیز در اینجا نوشته شود مال دیشب است. دیشبش فرقی ندارد مال چند شب پیش باشد. مهم این است که شبی از آن گذشته باشد.

سه شنبه شب بود طبق معمول راهی ساوه، در پی علم اندوزی و کسب فضائل. همه اش چرت شده این ایام. گفته بودم که باز هم در یک دانشدکه هستم و این هر روز برایم آشکارتر میشود.

دل به جاده که دادم، جاده بارانی شد، هوا باریدنش گرفت و هر چه بغض داشت خفه کرد اما چشمانش را نتوانست بگیرد و جاده خیس اشکهای این آسمان شد. آنچنان که حتی برف پاک کن هم حریف آن نشد. جاده سرد بود و سیاه بود و خیس بود. بخاری ماشین دیگر نای دمیدن یک باد گرم را هم نداشت. درجه­ی آب رادیاتور چسبیده بود به آخر. تنها چیز گرم، تن یخ زده ی من بود و چای و آتش سیگار، که سیگار پست سیگار میگیراندم و چند لیوان چای، میان این خوشی چیزی که عیشت را کامل کند انگار نیست، این جاده و این حال می شود مگر تنها بود؟ بی همسفر؟ تک و تنها؟ در جاده ای که حتی ماشین­ها گه گاه از بغلت رد شوند؟ یعنی تو و ای خودت بدون هیچ مزاحم. یا راننده ای عجول پشت هم چراغ دهد و تو به زور بغهمی، چون آنجا نیستی، وقتی می فهمی یا دیر شده و از بغلت رد شده یا میفهمی و میکشی کنار.

آهای یابو، آری با تو هستم. تو نمی فهمی نباید این حال را خراب کنی؟ نمی فهمی نباید چیزی را که که کسی برای خودش ساخته و دل به آن بسته و تمام دل خوشی اش است خراب کنی؟ این را می فهمی؟ اگر میفهمیدی که این چنین نمی کردی. حیف از یابو.

"تا وقتی که تو نباشی هیچ چی عوض نمیشه

قفل های زندگیم فقط به دست تو وا میشه

آی بارون همیشه آسمون وا نمیشه تا وقتی تو پیشم نباشی

تا وقتی که تو نباشی هیچ چی عوض نمیشه

قفل های زندگیم فقط به دست تو وا میشه

آی بارون همیشه آسمون وا نمیشه تا وقتی تو پیشم نباشی"

آه، بالاخره پیدایت شد؟ راستی تو چرا این را خراب می­کنی؟ مگر همین چه اش بود؟ چرا برای باران نخواندی؟ چرا باید این زیبایی را با چیزهای دیگر خراب کنی؟ من که از این ترانه ات تنها همینر ا می­خواهم. این را می فهمی لعنتی؟

بزن باران بهاران فصل خون است
بزن باران که صحرا لاله گون است

بزن باران که به چشمان یاران
جهان تاریک و دریا واژگون است

....

بزن باران به نام هرچه خوبیست
به زیر آوار گاه پایکوبیست

مزار تشنه جویباران پر از سنگ
بزن باران که وقت لای روبیست

بزن باران و شادی بخش جان را
بباران شوق و شیرین کن زمان را

به بام غرقه در خون دیارم
به پا کن پرچم رنگین کمان را

بزن باران که بیصبرند یاران
نمان خاموش! گریان شو! بباران!

بزن باران بشوی آلودگی را
ز دامان بلند روزگاران

جاده است دیگر، باید رفت، حتی وقتی جای کسی که باید در کنارت باشد خالی است، تویی و یک جاده، جاده ای که بارها بالا و پائینش کردی، به او دل بستی، بغض­هایت را درون آن شستی و خالی کردی، سیگار پشت سیگار گیراندی، با دود سیگارت عشق بازی کردی، چای پشت سیگار و سیگار پشت چای برایت شد بهترین همدرد. آهنگ­هایت که از شدت قدیمی بودن بوی نا گرفته، اما برای تو بهترین است و بهترین.

بار ای ابر بهار
ببار ای ابر بهار
ببار ای ابر بهار
با دلم به هوای زلف یار
ببار ای ابر بهار
با دلم به هوای زلف یار
داد و بی‌داد از این روزگار
داد و بی‌داد از این روزگار
داد و بی‌داد از این روزگار
ماه را دادند به شب‌های تار ای باران
ماه را دادند به شب‌های تار ای باران
ای باران ای باران ماه را داند به شب‌های تار
ای باران بر کوه و دشت و هامون ببار ای باران
ای باران ای باران ماه را داند به شب‌های تار
ای باران بر کوه و دشت و هامون ببار ای باران
ببار ای ابر بهار
ببار ای باران ببار
با دلم گریه کن خون ببار
در شب‌های تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای باران
دلم خون شد خون ببار
بر کوه و دشت و هامون ببار
دلم خون شد خون ببار
بر کوه و دشت و هامون ببار
به سرخی لب‌های سرخ یار

باران باید بیاید. در جاده باید باران بیاید. وقتی شب است باید ببارد، وقتی جاده خلوت است باید ببارد. وقتی تو در راه تنهایی باید باشد. وقتی زیر باران مستانه میرقصی باید ببارد. باید ببارد تا کسی نفهمد تو داری از درون متلاشی می شوی و کسی نیست که حتی کوچکترین مرهمی بر قلب پاره شده است بگذارد و آن را بخیه کند.

پی نوشت:

یک: این حال و روز من در 3 شنبه بود.

دو: اگر بتوانی برای شادی عددی تعیین کنی و بالاترین رتبه را در نظر بگیری تنها کافیست mod 2 آن را حساب کنی تا بفهمی که من چه عددی از این عدد هستم و جایگاهم چیست.

سه: اگر راه ساوه را رفتی و دیدی که شب است و بارانی و یک دیوانه ای دارد زیر باران گوشه ی جاده در شانه ی خاکی با سیگاری در دست می رقصد از کنارش عبور کن، درنگ نکن و نایست. بدان رد کرده که به اینجا رسیده.