به مملکتی نیازمندیم...

به مملکتی نیازمندم که در آن تجاوزات دسته جمعی اتفاق نیفتد، اگر اتفاق افتاد گناه به گردن بی گناهان و آنان که مورد تجاوز قرار گرفتند نیفتد و متجاوزین مبرا، اگر چنین شد نیایند بگویند تجاوزی نبوده و قصد ارشاد داشتیم و هیچ نکردیم.

به مملکتی نیازمندیم که قهرمانانش قاتل و مقتول نشوند، اگر شدند خون ریخته پایمال نشود، خبرهای مذخرف از رسانه هایش پخش نشود، خبرهای ضد و نقیض، دروغ ها و یاوه ها این خبرها نباشد.

به مملکتی نیازمندیم که ورزشکارانش در طول مدت کوتاهی بر اثر سوانح نمیرند و هیچ کس نباشد ککش بگذد و کمی آنها را معرفی کند.

به مملکتی نیازمندیم که تاریخ در آن فراموش نشود، یادمان نرود که در همین ورزش در کجا بودیم و حال کجائیم و نیاییم چند احمق را بر کار بگذاریم و هیچ نفهمد و فرق پشگل های طویله ی پدریش را با افتخارات و مدال ها نداند.

به مملکتی نیازمندیم که در آن کودکان مورد شکنجه قرار نگیرند و از این شکنجه ها نمیرند و کسی نباشد که جوابگو باشد و قانون به جای حمایت از این کودکان از پدر و مادر روانیشان حمایت کند.

به مملکتی نیازمندیم که بازیگران و نویسندگان و کارگردان ودانشجویان و استادان ومتفکرانش به جای اسیر و زندانی و ممنوع التصویر و ممنوع الکار و ممنوع الخروج جایشان در دانشگاه و نشریات و سالن های سینما باشد.

به مملکتی نیازمندیم که آمارهای یک چیز نگویند و واقعیت چیز دیگر، رئسا مردم را گاو و خر و بنده نبینند و مردمش گاو و خر بنده نباشند، احمق نباشند و خود را به چندرغاز پول نفروشند.

به مملکتی نیازمندیم که دین چماغ بر سر مردمش نباشد، دین، دین باشد و هجوه و دست آویز نباشد که هر احمقی اجازه داشته باشد از آن برای خود استفاده کند و مردم را بدوشد و خر کند.

به مملکتی نیازمندیم که کسی کلیه نفروشد تا آبرویش بر باد نرود، دختری برای جای خواب تن نفروشد، کودکان سر چهاراه نباشند، میان اتوبوس ها نباشند، فروشنده نباشند.

به مملکتی نیازمندیم که قدری مو، مچ دست، لباس کوتاه مردانش از خود بی خود نکند، منحرفشان نکند، عقلشان را بر باد ندهد.

به مملکتی نیازمندیم که مردمش همه، کمی دیوانه باشند، شاد باشند، نترسند، بتوانند در هوایش نفس بکشند، هیچ از پلیسش نترسد، از هیچ چیز نترسند.

به مملکتی نیازمندیم....

دیوانه نوشت:

به میزان قابل توجهی تفکرات نهلیسمی و آنارشیستی، قدری نیکوتین و دود سیگار، عطر و طعم چای، یک نسیم روح بخش، یک بالکن یا پشت بام، یک لپ تات و اینترنت پرسرعت و بدون قطعی و پراکسی، کتابهای ممنوعه ی مجاز، موسیقی های اصیل ایرانی، اروپائی، آمریکایی نیازمندیم. چند تایش هست باقی نیست. معجون اینها آدم را به عرش میبرد، نیازی به عبادت و روزه پرهیزگاری نیست، اینها که باشد آسمانها جای توست.

پی نوشت:

یک: از تاخیر شرمندم، ذهن و جسم خسته و بیمار توانی برای نوشتن بهم نمی داد، هر دردی هست رو به مسخرگی میگیرم و باهاش میجنگم، به همین مشکلاته که زندم.

دو: امروز رفتم و یکی دیگه از خال هام رو سوزوندم، خدا بهم رحم کنه با عطشی که از خوردن قرص میکشم و سوزش جای زخم.

سه: از چهارشنبه یعنی 29 تیر کار تعطیل شد، رفت برای 12 شهریور که دانشگاه باز بشه و دوباره برگردم سر کارم.

چهار: این چند روز فقط جنگ روانی داشتم، از اینکه کسی بخواد برام تصمیم بگیری و بهم توهین کنه و فکر کنه جوابش رو نمیدم متنفرم.

پنج: مثل همیشه بدرود تا بعد

وقتی بنویسم تا بعد یعنی هستم، می نویسم، دیوانه می مانم